Γ΄.  ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΟΥ

Πολλές φορές στη μακρόχρονη και πολυκύμαντη θητεία μου (πολιτική και την ιστορία) διερωτήθηκα και εξέφρασα τις απορίες και τους προβληματισμούς μου σε ότι σχετίζεται με την προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη, ενός πανίσχυρου και παντοδύναμου πολιτικού ηγέτη, που μπορούσε να πράξει και να επιτύχει τα πάντα, που διέθετε στο Κ.Κ.Ε.απεριόριστη ισχύ, ισχύ δικτάτορα, ένα πρόσωπο που δεκάδες χιλιάδες μέλη του κόμματος έδειξαν έμπρακτα σεβασμό και αφοσίωση, και του προσέδωσαν διαστάσεις «θεϊκές» μεγαλύτερες από τις πραγματικές. Οι αποφάσεις του κατά την περίοδο της πολιτικής του παντοδυναμίας, της προσωπολατρείας, αποτελούσαν θέσματο, για όλους, και κανείς δεν τολμούσε να τις κριτικάρει και πολύ περισσότερο να εκφράσει αντιρρήσεις για την ορθότητά τους γιατί θα τον έτρωγε – κατά την λαϊκή έκφραση – ημαρμάγκα. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, τον Μάιο του 1945, μετά την απελευθέρωσή του από το Νταχάου, και ανέλαβε πάλι τα καθήκοντα του Γενικού Γραμματέα του Κ.Κ.Ε., παρέλαβε ένα κόμμα με τετρακόσιες χιλιάδες μέλη, στο οποίο συμμετείχε η αφρόκρεμα του πνευματικού κόσμου της χώρας και όλων των κοινωνικών τάξεων. Ένα κόμμα με μέλη πιστά και αφοσιωμένα στο κόμμα, πίστη και φλόγα για δράση, έτοιμα να προσφέρουν όλο τους τον εαυτό για οποιαδήποτε θυσία. Και μάλιστα ένα κόμμα με την αίγλη της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης, της οποίας ήταν η ραχοκοκαλιά. Το κόμμα αυτό, ο αμφιλεγόμενος, ανεκδιήγητος και αλλοπρόσαλλος αυτός ηγέτης το διέλυσε, διέσπασε την ενότητά του, το αποδιοργάνωσε. Από τα δεκάδες εγκληματικά του λάθη που σχετίζονται με το Κ.Κ.Ε., αναφέρω μόνο τρία, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα τον χαμό και τα μαρτύρια, ψυχικά και σωματικά, δεκάδων χιλιάδων στελεχών του Κ.Κ.Ε.

Πρώτο εγκληματικό του λάθος, η καταδίκη του Άρη Βελουχιώτη, του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, μιας προσωπικότητας του Αντιστασιακού κινήματος με ακτινοβολία – στο αντιστασιακό κίνημα –, με ξεχωριστές ηγετικές ικανότητες και διορατικότητα.

Και ενώ ο Βελουχιώτης πορευόταν προς τη Ρούμελη με την ελπίδα ότι ο Ζαχαριάδης θα έφερνε ριζική αλλαγή στα πολιτικά πράγματα τηςΑριστεράς, έπεσε στα χέρια του το φύλλο του «Ριζοσπάστη» με ημερομηνία 12 Ιουνίου 1945, στο οποίο το Κ.Κ.Ε., υπό την ηγεσία πλέον του Ζαχαριάδη, απεκήρυσσε κατά τον πιο χυδαίο τρόπο τον Καπετάνιο του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Έλεγε το δημοσίευμα εκείνο του «Ριζοσπάστη»:

« Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις, που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).

» Ο Βελουχιώτης κι ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το Κ.Κ.Ε., να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη…».

Όταν ο Βελουχιώτης διάβασε το πιο πάνω κείμενο, έθεσε τέρμα στη ζωή του, υπό δραματικές συνθήκες. Ηθικός αυτουργός της αυτοκτονίας του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, ο άνθρωπος που τον οδήγησε στον άδικο και άδοξο χαμό είναι ο Ζαχαριάδης. (Τύπος της εποχής).

Η πολιτικά και εθνικά χυδαία πράξη της αποκήρυξης από τοΖαχαριάδη, κατά τρόπο μάλιστα τόσο βάναυσο, του Άρη Βελουχιώτη, που είχε σαν αποτέλεσμα να κρεμαστεί το κεφάλι της ίδιας της ελληνικής εθνικής αντίστασης στους φανοστάτες της πλατείας των Τρικάλων, αποτελεί την πρώτη παραβίαση της σοσιαλιστικής νομιμότητας μέσα στο ελληνικό κίνημα από τον αυταρχικό σταλινίσκο γραμματέα του Κ.Κ.Ε. εκείνης της εποχής. Χαρακτηριστική εικόνα της κατοπινής αλυσίδας των παραβιάσεών του, που κατέληξαν στα ολίγα που ακολουθούν, είναι και τα όσα είπε ο Ρουμάνος ηγέτης Γκεόργκι Ντεζ, που σαν εισηγητής της Επιτροπής των αδελφών Κ Κεξέτασε την πολιτική των παραβιάσεων του Ζαχαριάδη και των καταπατήσεων της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Γράφει ο Λευτέρης Μαυροειδής («Αυγή», 11 Μαρτίου 1981) με την ευκαιρία της 25^ης επετείου από το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και των καταγγελιών του Νικήτα Σεργκέγιεβιτς Χρουτσώφ:

       « Σχετικά με τις εκκαθαρίσεις στελεχών η εισήγηση ανέφερε ότι από τα 44 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της Κ. Ε. που είχε εκλέξει το συνέδριο του 1945, είχαν διωχθεί από τον Ζαχαριάδη τα 29. Η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στην Κ. Ε. Ελέγχου: Από τα 7 μέλη της Επιτροπής που είχαν εκλεγεί στο συνέδριο δεν έμειναν παρά μόνο τρία. Ανάμεσα στα μέλη της Κ. Ε.  που είχαν χτυπηθεί από τον Ζαχαριάδη ήταν κορυφαίοι ηγέτες του κόμματος όπως ο Μ. Παρτσαλίδης, ο Μάρκος Βαφειάδης, η Χρύσα Χατζηβασιλείου, ο Κώστας Καραγιώργης, (ο Γιώργης Σιάντος μετά θάνατον) και ο ευπατρίδης Ανδρέας Τζήμας (Σαμαρινιώτης), ο Κανελλόπουλος του Κ.Κ.Ε. και πολλοί άλλοι.

Προχωρώντας στις αποκαλύψεις του ο Γκ. Γκεοργκίου Ντεζ είπε επίσης ότι ο Ζαχαριάδης δεν περιοριζόταν μόνο σε μέτρα κομματικής τιμωρίας των προσώπων που δεν του ήταν αρεστά, όπως η καθαίρεση ή η διαγραφή από το κόμμα. «Συχνά ζητούσε αβάσιμα από τα κομματικά και κρατικά όργανα των χωρών όπου ζουν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, τη σύλληψη και τη φυλάκιση αυτών των προσώπων». Τον Σεπτέμβριο π.χ. του 1955, αντιπρόσωποι της Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. ζήτησαν τελεσιγραφικά από την Κ. Ε. του Κ. Κ. του Ουζμπεκιστάν τη σύλληψη 19 μελών του κόμματος και την εκτόπιση από την Τασκένδη 55 ανθρώπων.

Η Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. ζήτησε λίγο πριν την Ολομέλεια από την Κ. Ε. τουΕργατικού Κόμματος Ρουμανίας να συλλάβει και να φυλακίσει τον στρατηγόΧείμαρρο. Η Κ. Ε. του Εργατικού Κόμματος Ρουμανίας θεώρησε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος γι’ αυτό. Τότε οι καθοδηγητές της Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε.συνέλαβαν μόνοι τους τον Χείμαρρο και τον κράτησαν μερικές βδομάδες υπό φρούρηση.

Ο Γκ. Γκεοργκίου Ντεζ δεν εξήγησε βέβαια πώς ήταν δυνατό σε ένα σοσιαλιστικό κράτος που διευθυνόταν από το Ρουμανικό Εργατικό Κόμμα να έχει ο Ζαχαριάδης τη δυνατότητα αυτοτελούς αστυνομικής δραστηριότητας και δικά του κριτήρια, αν και, όπως πρόσθεσε, «τέτοιου είδους κατάχρηση της φιλοξενίας των χωρών όπου ζουν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες και καταπάτηση των νόμων των χωρών αυτών από μέρους του Ζαχαριάδη δεν αποτελεί μοναδικό φαινόμενο». Δεν αναφέρθηκε άλλωστε η εισήγηση της Επιτροπής των έξι κομμάτων στην τραγική ιστορία του Κώστα Καραγιώργηπου είχε πιαστεί στο Βουκουρέστι σαν «πράκτορας της κλίκας Τίτο – Ράνκοβιτς», είχε κλεισθεί σε μια βαρύτατη φυλακή και τελικά πέθανε, μερικές μόλις εβδομάδες πριν από την ανατροπή του καθεστώτος Ζαχαριάδη.

Αλλά και τα όσα είχε καταγγείλει η εισήγηση των έξι κομμάτων ήταν ήδη αρκετά για να ξεσηκωθεί ολόκληρο το κόμμα, ιδιαίτερα η πολιτική προσφυγιά που είχε ζήσει και τη δοκιμασία του εμφυλίου πολέμου και το καθεστώς Ζαχαριάδη μετά τον εμφύλιο πόλεμο σε ένα καθολικό κίνημα οργής. Στη διάρκεια των δραματικών συνεδριάσεων των κομματικών οργανώσεων στις σοσιαλιστικές χώρες, συνεδριάσεων που κρατούσαν μερόνυχτα ολόκληρα, επρόκειτο άλλωστε να καταγγελθεί σωρεία άλλων στυγνών εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί σε βάρος του κόσμου των Ελλήνων κομμουνιστών από την ομάδα Ζαχαριάδη.

Οι μαζικές ανακρίσεις και τα τρομερά βασανιστήρια σε βάρος εκατοντάδων μαχητών του ΔΣΕ στη Ρούμελη και τον Έβρο, τα εγκλήματα του Μπούλκες, οι εκτελέσεις του Γιαννούλη, του Γεωργιάδη και τόσων άλλων στο Βουνό και άλλα..».

Δεύτερο λάθος, η απόφαση της 5^ης Ολομέλειας, περί της οποίας έγινε αναφορά πιο πάνω.

Τρίτο και μέγιστο επίσης εγκληματικό λάθος, η άστοχη πολιτική του:«ΟΠΛΟΥ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ». Για το «όπλο παρά πόδα», ο έγκριτος ιστορικόςΦοίβος Γρηγοριάδης γράφει τα εξής: 

«Οι άνδρες του ΔΣΕ απομακρύνονται από τα ελληνικά σύνορα. Ο όγκος τους, από την Αλβανία, μεταφέρεται με σοβιετικά καράβια στα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Για να πάρουν απ’ εκεί οι περισσότεροι, το δρόμο προς το Ουζμπεκιστάν της Κεντρικής Ασίας. Και λιγότεροι για Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία, Αν. Γερμανία.

Αλλά ο αρχηγός τους, η αυθεντία του κόμματος, ο υπεράνω κάθε κριτικής, διαπράττει και ένα άλλο εγκληματικό λάθος για τα μέλη του Κ.Κ.Ε. Για να μην αναγνωρίσει τα άλλα και την ήττα, με την απειλή πως ο ΔΣΕ δεν διαλύεται αλλά παραμένει συγκροτημένος, κρατάει «το όπλο παρά πόδας».(Απόφαση με την 6^η Ολομέλεια, ραδιόφωνο στις 15 Οκτωβρίου):

«Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας δεν κατέθεσε τα όπλα μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα.

»Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού. Μα ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας δεν λύγισε και δεν συντρίφθηκε. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του.

»Γελιώνται θανάσιμα όσοι φαντάζονται ότι δεν υπάρχει πια Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση…».

ΔΙΝΕΙ μάλιστα εντολή να γυρίσουν διακόσια στελέχη πίσω, για να συντηρήσουν τον μικροανταρτοπόλεμο. Και θα εισδύσουν αρκετοί, χωρίς να ξαναγυρίσουν πια.

Η απερίγραπτη εγωπάθεια, δεν τον αφήνει να το πάρει απόφαση ούτε και τώρα. Την αποχώρηση, την ονομάζει προσωρινή υποχώρηση.

Τούτο το λάθος του «παρά πόδα» όμως, έχει σχέση και με τις ανησυχίες του για το προσωπικό του μέλλον. Θέλει να μείνουν οι αντάρτες στρατιώτες, σε μονάδες και σχηματισμούς. Να μη γίνουν πολιτικοί φυγάδες ή πρόσφυγες. Για να τους κρατάει πειθαρχημένους χωρίς δικαιώματα πολίτη. Πειθαρχημένους με «πειθαρχεία». (Σε πειθαρχείο θα τον πεθάνει τον απείθαρχο Καραγιώργη). Γι’ αυτό θέλει «το όπλο παραπόδα». Και άλλο που δεν θέλουν οι έξαλλοι όπως και οι σκοτεινοί παράγοντες της ακροδεξιάς, για τα δικά τους σχέδια και επιδιώξεις. Για να φωνάζουν χρόνια πολλά: Με κραυγές. Με ραδιόφωνα. Με δηλώσεις. Με κρατικά έγγραφα. Με δικαστικές αποφάσεις: Σ υ ν ε -   χ ί ζ ε τ α ι   η   α ν τ α ρ σ ί α!

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ θα παίζουν – κατά χαρακτηρισμό του                Γ. Παπανδρέου – 12 χρόνια. Για να διατηρήσουν το νομικό πλάσμα της συνεχιζόμενης ανταρσίας (να διατηρούν έκτακτα μέτρα, εξορίες, στρατοδικεία και άλλα πολλά) θα παίζουν το κρυφτούλι, με τα επιχειρήματα. (Τόμος 10, σελίδα 426).

Πώς λοιπόν να χαρακτηρίσω τα παραπάνω; Σαν τα επακόλουθα μιας αχαρακτήριστης πολιτικής σύγχυσης του αδιαμφισβήτητου ηγέτη στην απέλπιδα προσπάθειά του να καλύψει τα πολιτικά και στρατιωτικά του λάθη και σφάλματα με ασύστολες δικαιολογίες, που περιείχαν πλήθος πολιτικών μωριών και αντιφάσεων; Ή σαν προβοκάτσια; Ή τέλος σαν μια σειρά δολίων ενεργειών που αποσκοπούσαν στη φθορά και αποδυνάμωση του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος που μετά την απελευθέρωση έφθασε στονκολοφώνα της ακμής του;

Κατηγορηματική απάντηση, με σαφήνεια, καθαρότητα και χωρίς επιφυλάξεις, προσωπικά δεν μπορώ να δώσω, είναι πέραν των δυνατοτήτων μου. Αρμόδιοι είναι άλλοι και πιο ειδικά το Κ.Κ.Ε., το οποίο έχει πλούσιο αρχειακό υλικό και έμπειρα πρόσωπα.

Τελειώνοντας αυτή την μονογραφία, θέλω να πω στον αναγνώστη, ότι ο γράφων, από ιδεολογική και συναισθηματική παρόρμηση είναι τοποθετημένος από την πλευρά των αδικημένων και όλων των ιδεολόγων – και όχι των ξενόδουλων και ξενοκίνητων, που η δράση τους μέσα στο Κ.Κ.Ε.εξυπηρέτησε ξένα συμφέροντα –, που πρόταξαν τα στήθη τους θέλοντας να θεμελιώσουν ένα καλύτερο αύριο.

Προσπάθησε να είναι αντικειμενικός, όσο του επιτρέπει η συναισθηματική του ταλάντωση, αλλά αν κάποτε δεν το κατόρθωσε, παρηγορείται με εκείνο που είπε ο Βλαδιμήρ Ιλίτς Λένιν ότι: «Στην ιστορία πρέπει να παίρνουμε αποφασιστικά και χωρίς δισταγμούς το μέρος της προοδευτικής πλευράς».