Εκείνο που προκαλεί κατάπληξη, πάταγο, αγανάκτηση. Ακόμα και στον πολύπαθο κόσμο της Αριστεράς, αγανάκτηση φέρνει η παράγραφος της 5^ης Ολομέλειας, για την Μακεδονία:

«Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδόνικος (σλαβομακεδόνικος) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους. Ταυτόχρονα οι μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες, που ξενοκίνητα σωβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδόνικο (Σλαβομακεδόνικο) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, τον μοναρχοφασισμό και τον αμερικανο – αγγλικό ιμπεριαλισμό, θα ωφελήσει. Παράλληλα, το Κ.Κ.Ε. πρέπει ριζικά να βγάλει απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σωβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδόνικο λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδόνικος και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι’ αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά…

Το Κ.Κ.Ε. πιστό στη γραμμή του ΕΑΜ, σε στενή συνεργασία με τις άλλες λαϊκές δημοκρατικές οργανώσεις και πρωτ’ απ’ όλα με το ΑΚΕ, το ΝΟΦ[6]…».

Η εξήγησις

Στην αρχή, με την πρώτη κατάπληξη, ο καθένας δίνει για εξήγηση, το κοντό του και το μακρύ του. Και οι πιστοί του Κόμματος για πρώτη αντίδραση έχουν την άρνηση: «Ψέματα είναι. Προβοκάτσια, προβοκάτορες…». Οι αρνητικές εντυπώσεις τους – όπως δεν έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης εκπομπών στις φυλακές ή εξορίες – ενισχύονται και από την αοριστία στις ίδιες τις εκπομπές. Δεν γίνεται συστηματική επανάληψη όπως με άλλες αποφάσεις και συνθήματα. Σιγά – σιγά θα ξεκαθαριστεί, τι γίνεται, και γιατί γίνεται το κακό.

Στο Πολεμικό Συμβούλιο πάλι, αναφέρεται και το όνομα του Στ. Γκότσεφ. Κάτι θυμούνται για τούτον, και στην Αθήνα. Το βρίσκουν ψάχνοντας και στο βιβλίο του Σαράφη. Είναι ο τιτοϊκός καπετάνιος του σλαβομακεδόνικου τάγματος που εστασίασε τον Οκτώβρη του 1944. Με το αιματηρό χτύπημά του τότε από τον ΕΛΑΣ (πενήντα νεκροί) έφυγε στη Γιουγκοσλαβία όπου τον έκαναν αξιωματικό. Τώρα ο τιτοϊκός αυτονομιστής, γίνεται παράγων στο «κράτος του Γράμμου».

Τον Μητρόφσκι, μόνο εκεί τον γνωρίζουν, στη Δ. Μακεδονία. Είναι οΠασχάλης Μητρόπουλος (Μοραΐτης ο πατέρας του, από τα Γιαννιτσά η μητέρα του). Από τη Γιουγκοσλαβία γύρισε κι αυτός. Στη Γιουγκοσλαβία θα καταφύγουν και οι δυο ξανά, για το υπόλοιπον του βίου τους. Ο Μητρόφσκιθα γίνει και πρόεδρος της Βουλής στην Ομόσπονδη Δημοκρατία της τιτοϊκής Μακεδονίας του Βαρδάρη (στα Σκόπια).

·                Και μόνο η συμμετοχή του Πασχάλη Μητρόπουλου στην ΠΔΚδίνει την πρώτη ένδειξη, για την απόφαση της 5^ης Ολομέλειας. Δεσμεύεται έτσι ο Τίτο. Δεν μπορεί εύκολα να προχωρήσει στη διακοπή σχέσεων με τηνΠΔΚ και τον ΔΣΕ (όπως τον πιέζουν, σίγουρα, οι Αμερικανοί). Δεν του έρχεται εύκολο, να κλείσει τα σύνορα. Για να επιτύχει ο Ζαχαριάδης μια     α ν α σ τ ο λ ή  ε ξ ώ σ ε ώ ς  τ ο υ  από Βίτσι και Γράμμο, το έφτασε σε μια αυτοκαταδίκη του σε χαρακίρι.

·                Σαράντα μέρες χρειάζονται και στην ΕΛΔ, για να βεβαιωθούν πως είναι αληθινή η παράγραφος και όχι καμιά παρείσακτη από ραδιοπροβοκάτορες. Και να εκδηλώσουν την απόλυτη αντίθεσή τους, για οποιοδήποτε λόγο κι αν έγινε η κατολίσθηση (ΜΑΧΗ 20 Μαρτίου):

«… Από αστικές πηγές μας έρχονται οι εκδοχές, πως το Κ.Κ.Ε. αποβλέπει στη δημιουργία ενός αντιτιτοϊκού σλαβικού κρατιδίου, στα νώτα της Γιουγκοσλαβίας. Τέτοια φοβερά απαράδεκτα λάθη όμως, δε διορθώνονται με κατοπινές αυτοκριτικές…».

………………………………………………………..

Για χάρη ξένων σκοπών, το Κ.Κ.Ε. έκανε  χ α ρ α κ ί ρ ι  στο κατώφλι της ΝΟΦ. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως τούτο το «λάθος» υπήρξε θανάσιμο^.και πως δεν διορθώνεται αύριο, με τη συνηθισμένη «αυτοκριτική». Το ζήτημα είναι να μην παρασύρει το Κ.Κ.Ε. στο χαρακίρι του και την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό αυτού του τόπου. Το ίδιο όμως το Κ.Κ.Ε. τι προοπτική μπορεί να έχει; Την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και ελεύθερες εκλογές; Πού θα βρει εκλογείς για να τους πείσει πως πρέπει να αυτονομηθεί η Μακεδονία; Ή τον τρίτο πόλεμο που το απαλλάσσει απ’ την ανάγκη νάχει οπαδούς, εμπιστευόμενο στις λόγχες του «σλαβομακεδονικού λαού»; Αλλά η προοπτική αυτή είναι όχι μόνο αντίθετη προς τα σημερινά δεδομένα της διεθνούς πραγματικότητας, αλλά και προς την πολιτική και προπαγάνδα του διεθνούς κομμουνισμού για την Ειρήνη και ενάντια στους πολεμοκάπηλους και θα ’πρεπε να μας εξηγηθεί επιτέλους, γιατί ο τρίτος πόλεμος πρέπει ν’ αρχίσει με τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας. Μένει η «ελπίδα» να  π ρ α γ μ α τ ο π ο ι η θ ε ί  ο διαμελισμός της Ελλάδας. Και όλος ο αγώνας της Εθνικής Αντίστασης και της Δημοκρατίας, όλες οι θυσίες, να καταλήξουν να φτάσουν στον Όλυμπο τα σύνορα της Ελλάδας… Τι θλιβερή κατάντια!…

Η ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΗ θ’ αρχίσει πριν περάσει εξάμηνο. Γιατί μόνο ένα εξάμηνο κρατάει η αναστολή έξωσης. Τον Ιούλιο θα γίνει το κλείσιμο των συνόρων. Δεν το κρύβει ο Τίτο, προειδοποιεί. Και έτσι η απόφαση της Ολομέλειας, ουσιαστικά διαγράφεται. Με μια απόφαση τον Ιούνιο, σε σύσκεψη Μακεδόνων στελεχών του ΔΣΕ. Στην αρχή στρέφονται κατά της«σπείρας Γκότσεφ, Κεραμιτζή» και άλλων της παρέας του πρώτου. Αργότερα θ’ ακολουθήσει και νέα κομματική απόφαση (πιο επίσημη και βαρειά).

Στη σύσκεψη των Μακεδόνων, τον Ιούνιο, καταδικάζεται ανοιχτά η απόφαση της 5^ης Ολομέλειας:

«…Παραμένει αναμφισβήτητο το γεγονός ότι η 5^η Ολομέλεια της     Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε., πραγματοποίησε το πέρασμα απ’ το σύνθημα της ισοτιμίας στο σύνθημα της αυτοδιάθεσης, όχι στον κατάλληλο για τα γενικότερα συμφέροντα της επανάστασης χρόνο, κάτω απ’ την πίεση που εξασκούσε η κλίκα του Τίτο και η σπείρα Κεραμιτζή – Γκότσεφ, που προπαγάνδιζαν μέσα στο μακεδονικό Λαό ότι τι το Κ.Κ.Ε. θα σας προδώσει πάλι, ότι όλοι οι μακεδόνες θα σκοτωθούν και θα αφανιστούν και ότι η μόνη σωτηρία βρίσκεται στην ένωση με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία και έτσι έσπερναν τη σύγχυση μέσα στο μακεδονικό Λαό, κλόνιζαν και έσπαζαν τους πιο αδύνατους ^. καλλιεργούσαν και ενθάρρυναν τη λιποταξία και έτσι απειλούσαν αυτή την υπόσταση της επανάστασής μας.

Το πέρασμα αυτό απ’ το ένα σύνθημα στο άλλο, που το προκάλεσε η διασπαστική προδοτική πολιτική της σπείρας Κεραμιτζή - Γκότσεφ και των κηδεμόνων τους, προσφέροντας έτσι στο μοναρχοφασισμό και την παγκόσμια αντίδραση τη δυνατότητα να δυναμώσουν τη συκοφαντική ενάντια στο Κ.Κ.Ε. εκστρατεία τους και να προσπαθήσουν να φουντώσουν τα σωβινιστικά πάθη και τη σύγχυση στα πιο καθυστερημένα στρώματα του πληθυσμού, μας επέτρεψε να ξεσκεπάσουμε και ν’ απομονώσουμε ακόμα πιο πολύ την προδοτική κλίκα Κεραμιτζή – Γκότσεφ, πράγμα που αναπτέρωσε την αποφασιστικότητα του μακεδόνικου Λαού στην κοινή πάλη μέχρι την κοινή Νίκη. Παρά τις προσπάθειες που έκαναν και που καταβάλλουν μοναρχοφασίστες και ιμπεριαλιστές να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα μας με το ότι το Κ.Κ.Ε. ξεπουλά δήθεν τη Μακεδονία στους Βουλγάρους, γεγονός παραμένει ότι ο ελληνικός και σλαβομακεδονικός Λαός παλεύουν από κοινού για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία και των δύο Λαών κι αν υπάρχει κίνδυνος ξεπουλήματος της Μακεδονίας, αυτός βρίσκεται στις μεγαλοσέρβικες επιδιώξεις του Τίτο, και στα παζαρέματα που κάνουν μαζί του οι μοναρχοφασίστες της Αθήνας και οι ξένοι ιμπεριαλιστές, παζαρέματα που αποβλέπουν στο να αποχτήσουν οι μοναρχοφασίστες πλεονεχτήματα στην προσπάθεια που κάνουν να καταπνίξουν τον αγώνα για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, τόσο του ελληνικού, όσο και του μακεδονικού Λαού. Είναι άλλωστε γνωστό ότι παρόμοια παζαρέματα κάνουν και για τη Θράκη με τους Τούρκους μπασιμπουζούκους για τον ίδιο σκοπό.

Προδοτική – τυχοδιωκτική κλίκα – Κεραμιτζή – Γκότσεφ κάτω απ’ την έμπνευση των αφεντικών τους από Σκόπια, και Βελιγράδι προβάλλει σήμερα ένα ολοκληρωμένο διασπαστικό εθνικιστικό, φιλοτιτοϊκό πρόγραμμα: Ζητά να γίνει ξεχωριστός μακεδονικός στρατός με μακεδονικό επιτελείο (διοίκηση), που να δρα σε μακεδόνικες περιοχές και να έχει καθοδηγητές μακεδόνες, που ολοκληρωτικά να γίνουν, όπως λεν, δεχτοί και επιθυμητοί απ’ τους μαχητές και τα στελέχη των μακεδόνικων μονάδων…».

·                Μερικούς μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο πια και μετά τη συντριβή, η 6^η Ολομέλεια θα προσπαθήσει να επανορθώσει τις ζημιές από την 5^η. Δεν επανορθώνονται όμως. Η σχετική παράγραφος έχει αξία, μόνο σαν ομολογία. Για την προσπάθεια αναστολής έξωσης.

«Το κόμμα πρέπει να φυλάξει και να δυναμώσει παραπέρα τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και σλαβομακεδόνικο λαό που σφυρηλατήθηκαν μέσα στον κοινό σκληρό αγώνα. Η πάλη ενάντια στην καταπίεση των σλαβομακεδόνων, η πάλη για την ισοτιμία τους, η αναγνώριση του δικαιώματος να ζουν λεύτεροι και αφέντες στην πατρική τους γη, δένει τους Μακεδόνες με τους Έλληνες και εμποδίζει τα καταχτητικά σχέδια του Τίτο εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας».

Υπάρχει κάποια σημαντική διαφορά: Άλλο η ισοτιμία σλαβομακεδόνων στην 6^η Ολομέλεια και άλλο η εθνική αποκατάστασή τους στην 5^η.

Και οι δύο όμως δείχνουν πως ο πνιγμένος, από τα μαλλιά του πιάνεται.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ αγχέμαχο όπλο που έλειπε από την πανοπλία τηςΔεξιάς, της το δίνει κι αυτό ο Ζαχαριάδης. Αγχέμαχο για τους κοντινούς, άμαχους, άοπλους και δέσμιους οπαδούς της Αριστεράς. Σωστό στιλέτο. Το φοβερό κατηγορητήριο που έφερνε από τα στρατοδικεία στους τόπους εκτέλεσης ήταν ότι οι κατάδικοι ήθελαν «την απόσπαση μέρους της επικράτειας». Τι άλλο λέει όμως η 5^η Ολομέλεια;

Ίσως γι’ αυτό θα κάνει την μόνη αυτοκριτική του ο Ζαχαριάδης. Με τη διαφορά από τη μια στην άλλη Ολομέλεια. Ίσως και να του έδειξαν άλλοι, πώς αντιμετωπίζονται γενικότερα τα εθνικά προβλήματα, στα κομμουνιστικά κράτη. Πώς έφυγαν μέσα σε μια νύχτα οι Γερμανοί από τα βαλτικά κράτη, την Πολωνία, οι Σουδήτες της Τσεχοσλοβακίας και οι γερμανικές μειονότητες Ρουμανίας και Γιουγκοσλαβίας. Στη σύγχρονη ζωή ο άνθρωπος έπαψε να μένει κολλημένος στη γη, σαν φυτό. Μπορεί να φύγει για το κράτος της εθνικότητάς του, αν του έρχεται τόσο αβάσταχτο βάρος.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ καμιά ανάμιξη του Τίτο οι Δεξιοί, σ’ εκείνη την υπόθεση. Όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, σε βιβλίο του το 1974:

«Η Σόφια φταίει για όλα. Η Σόφια έστειλε τον Γκότσεφ και τον Μητρόφσκι. Τους υπηκόους και αξιωματικούς του Τίτο!».

Το 1949 ο Αβέρωφ, ήταν υπουργός Εφοδιασμού, όπου πολύ πικράθηκε από μια υπόθεση με εισαγωγή ζάχαρης. Δεν έμαθε τίποτα όμως στα χρόνια της θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών; (1958 – 1963).

Αλλά οι «βουλγαροκτόνοι» ποτέ δεν έλειψαν από την Ελλάδα. Ενώ με τον Τίτο, θα τα έχει μέλι – ζάχαρη, όταν θα γίνει υπουργός Εξωτερικών.

Η ΣΥΓΧΥΣΗ από ολομέλειες, συσκέψεις και αποφάσεις, έρχεται κατοπινή. Στο πρώτο, μόλις βεβαιώνονται όλοι ότι ο καπνός πραγματικά δείχνει φωτιά, εκδηλώνονται άμεσα αντιδράσεις. Από ανθρώπους που είχαν αρνηθεί – παρά τα βασανιστήρια αστυνομιών και ΕΣΑ – να υπογράψουν δηλώσεις. (Για βδελυγμίες, παραφυάδες και βλακείες). Τα αρνήθηκαν γιατί δεν τα πίστευαν όλα εκείνα τα άθλια κατασκευάσματα. Τώρα όμως οι ίδιοι άνθρωποι, καταδικάζουν – πραγματικά με ειλικρίνεια – την απαράδεκτη εθνική υποχώρηση του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά. Και καθώς οι κρατικές υπηρεσίες κατάλαβαν πόσο τις εξυπηρετούσε εκείνη η «κομματική απόφαση» και δε ζητούν τίποτα παραπάνω, απολύονται χιλιάδες άνθρωποι από τα στρατόπεδα των βασανιστηρίων.

ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ τις αισθάνονται όσοι ζουν εδώ και                        σ τ α υ ρ ώ ν ο ν τ α ι  κάθε μέρα. Εκείνοι που βρίσκονται στις Πρέσπες, έχουν απομακρυνθεί αρκετά από την πραγματικότητα. Το δείχνει και μια απόφαση της νέας ΠΔΚ στις 14 Απριλίου 1949 για αμνηστίες και εξαιρέσεις:

«Έχοντας υπόψη την από 23 Δεκεμβρίου 1947 ιδρυτική Πράξη της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης.

Α π ο φ α σ ί ζ ο υ μ ε

Άρθρο 1

»Αμνηστεύονται όλα τα πολιτικά και κοινά αδικήματα που διεπράχθησαν από οιοδήποτε πρόσωπο μέχρι σήμερα. Εξαιρούνται μόνο οι αρχιεγκληματίες:  1) Παύλος Γλύξμπουργκ, 2) Φρειδερίκη Γλύξμπουργκ, 3) Αλέξανδρος Παπάγος, 4) Θρασύβουλος Τσακαλώτος, 5) Θωμάς Πετζόπουλος, 6) Θεμιστοκλής Σοφούλης, 7) Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, 8) Κωνσταντίνος Ρέντης, 9) Σπύρος Μαρκεζίνης, 10) Σοφοκλής Βενιζέλος, 11) Παναγιώτης Κανελλόπουλος, 12) Ναπολέων Ζέρβας, 13) Στυλιανός Γονατάς, 14) Γεώργιος Παπανδρέου, 15) Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, 16) Αλέξανδρος Διομήδης, 17) Γεώργιος Πεσματζόγλου, 18) Μποδοσάκης Αθανασιάδης».                             (Φοίβος Γρηγοριάδης, σελίδες 364-369)

Β΄.  ΟΙ ΟΛΕΘΡΙΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

Η απόφαση της 5^ης Ολομέλειας, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε σάλο, αναταραχή, αναταράξεις, λήψη σκληρών μέτρων από την Κυβέρνηση Φιλελευθέρων – Λαϊκών υπό την προεδρία του Θ. Σοφούλη, καταδίκη του Κ.Κ.Ε. Σκλήρυνε ακόμη περισσότερο την εθνική άμυνα της Ελλάδας.

«Όσοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού και κομμουνιστές συνελαμβάνοντο και παρεπέμποντο στα στρατοδικεία, ετίθεντο εμπρός στο αμείλικτο ερώτημα αν αποδέχονται ή αποκηρύσσουν την απόφαση του Κ.Κ.Ε. Και αν δεν την αποδέχονταν οι κατηγορούμενοι απαλλάσσονταν κάθε κατηγορίας, και αν την αποδέχονταν στήνονταν στο εκτελεστικό απόσπασμα για εθνική προδοσία. Έτσι, αυτή η απόφαση της 5^ης Ολομέλειας, όχι μόνο ακρωτηρίαζε την Ελλάδα αλλά και το ίδιο το Κ.Κ.Ε. Η τότε κομμουνιστική ηγεσία υπό τον ανεγκέφαλο και ανεκδιήγητο Νίκο Ζαχαριάδη λειτουργούσε σαν δίκοπο μαχαίρι στα σωθικά του Έθνους: μαχαίρωσε όμως και χιλιάδες στελέχη και οπαδούς του Κ.Κ.Ε.».