Γιατί ανακινήθηκε το Σλαβομακεδονικό;

Η 5^η Ολομέλεια, προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, στην απόφαση που ψήφισε, ασχολήθηκε εντελώς απρόοπτα με το «Σλαβομακεδονικό», ένα ζήτημα δηλαδή, που μόνο ζημιά είχε ως τότε προσπορίσει κατά καιρούς στην ιστορία του κινήματος.

«Στη Βόρεια Ελλάδα – έλεγε η σχετική παράγραφος – ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει».

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια, από το 1936, οπότε το Κ.Κ.Ε. μετά πολλές ιδεολογικές και πολιτικές ταλαντεύσεις, δήλωσε στην ελληνική βουλή δια στόματος του τότε κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου Σκλάβαινα, ότι θεωρεί τη Μακεδονία αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού εδάφους, επανεφερόταν σε κομματικό κείμενο το «μακεδονικό». Τι επεδίωκε το Κ.Κ.Ε.και ποια πολιτικά οφέλη προσδοκούσε από την ιστορία αυτή, που αναζωπυρωνόταν και πάλι στην ελληνική μεθόριο;

Έγιναν πολλές υποθέσεις και γράφτηκαν πολλά γύρω από το θέμα. Ειπώθηκε ότι η παράγραφος αυτή της απόφασης διευκόλυνε τη στρατολογία στο Δ. Σ. του σλαβογενούς στοιχείου από την ύπαιθρο της Φλώρινας – Καστοριάς. Διατυπώθηκε επίσης, ο ισχυρισμός, ότι η μη διακήρυξη εκ μέρους του Δ. Σ. σαφούς προγράμματος υπέρ των σλαβογενών πληθυσμών διευκόλυνε τη γιουγκοσλαβική προπαγάνδα να προσελκύει στη χώρα της τον πληθυσμό περί τη Φλώρινα – Καστοριά, υποδαυλίζοντας τις λιποταξίες.

Φαίνεται όμως, ότι η όλη εκείνη στροφή προς τους«σλαβομακεδόνες» ανήκει στις φαντασιώσεις του Ζαχαριάδη, ο οποίος βλέποντας ότι δεν ήταν εύκολη η αναφανδόν ενίσχυση του ελληνικού αντάρτικου και η αναγνώρισή του από τους Ανατολικούς, σκέφτηκε να επιδιώξει δημιουργία «σλαβομακεδόνικης εθνικής εστίας», που σαν καινούργιο πια κράτος της Βαλκανικής, θα είχε όλα τα δικαιώματα να συνάψει συμφωνίες και να δεχθεί ενισχύσεις από τα άλλα κράτη!

Πάντως η όλη αυτή υπόθεση του «μακεδονικού» φαιδρή ιστορικά και πολιτικά, κράτησε όσο και τα ρόδα. Πέντε μήνες μετά την 5^η Ολομέλεια μια σύσκεψη που βαφτίστηκε «των Μακεδόνων Στελεχών του ΔΣΕ», υπό μορφή… «Πενθέκτης» συνόδου, καταδίκασε την παράγραφο αυτή της απόφασης της 5^ης Ολομέλειας και την απέδωσε «στην πίεση της κλίκας Τίτο και της σπείρας Κεραμιτζήεφ[3] Γκότσεφ[4]».

Ήταν αυτοί οι τελευταίοι Γκρεκομάνοι ονομαζόμενοι Κεραμιτζής καιΓκότσης, που είχαν ακολουθήσει τον Τίτο στη διάσπασή του με τηνΚομινφόρμ και για την περίσταση είχαν σλαβοποιήσει τα ονόματά τους, όπως άλλωστε και ο μετέχων ως υπουργός των μειονοτήτων στην κυβέρνηση Παρτσαλίδη «Γκρεκομάνος» Καστοριανός Πασχάλης Μητρόφσκι[5], ο οποίος ονομαζόταν στα ελληνικά δημοτολόγια της Καστοριάς, Μητρόπουλος. (Τάσος Βουρνάς, ενθ. αν. σελίδες 292 – 293).

Εν προκειμένω, έκρινα αναγκαίο για την περίπτωση να παραθέσω και τις απόψεις ενός έγκριτου και αξιόλογου δημοσιογράφου και ιστορικού της Κομμουνιστικής Αριστεράς, του Φοίβου Γρηγοριάδη, ο οποίος στο ιστορικό του έργο: (ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1944 – 1949, Τόμος 10, σελίδες 364-369) γράφει: 

ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ της 5^ης Ολομέλειας του Κ.Κ.Ε. που συνήλθε μέσα στο Γενάρη, γίνονται γνωστές από τις 8 Φεβρουαρίου κι’ ύστερα.